🪴 “Bu Balkon Bi’ Karakter”

Burası 1. kat. Ama olaylar kesinlikle başka bi' boyut.

Benim balkonum Marmaris’te bir sahil sitesinde, bahçeye açılıyor. Karşısında ne bir bina var, ne de başıma balkon konuşmalarında malzeme çıkaran komşu camları. Onun yerine bir otelin sezona göre ruh haline bürünen boş arsası var. Sezonluk: otopark. Ara mevsimde: depo. Kışın? Ruhsal çöküş alanı gibi.

Yani balkonumun manzarası, bazen bir minibüs tekerleği, bazen bir terk edilmiş şezlong.

Ama asıl hikâye… begonvillerde. Bahçeden yola taşmış, “Ben buradayım” diye bağıran begonvillerimizle turistler bol bol fotoğraf çektiriyor.

Pozlar:Sol omzu öne al, arkaya dön, gülümse. Ama gel gör ki… Oteller bazen bizim begonvilleri koparıp masalarına koymaya kalkıyor. Yani anlayacağın, bu balkonda sadece oturulmuyor. Bu balkonda çiçek kavgası çıkıyor.

Ben de elimde kahve, ayağımda terlik, “Bakın hanımefendi bu begonvil 3 yıldır bizimle” diye savunma yaparken buluyorum kendimi.

🐾 Bu Balkonun Kedi Kafilesi de Var:

– Hunter: Balkonumun minik avcısı.Ağaçlardan serçe, yerden böcek, balkondan benim iç huzurumu getiren kedi.

– Pıtır: Hunter’ın deli kardeşi. Ne zaman nereye zıplayacağı belli değil, ama eminim bir gün uçacak.

– Titrek: O çok hasta, çok kaçak. Yakalamak istiyorum ama o hep biraz gölgede. Bir tüy gibi var, ama dokunamıyorsun.

🎧 Arka planda, adult only konseptli otelden gelen “deeep lounge” ritimleri. Yani ben burada begonville savaş verirken, arka fonda biri “close your eyes and let it flow” diyor.

Kapanmıyor o göz kardeşim. Zira aşağıda 34 plakalı minibüs otoparka geri geri yanaşıyor. Ve begonvil hâlâ benimle.